حضرت سکینه

 در عزای شه دین کرببلامی لرزد              نه همین کرببلا ، ارض سمامی لرزد

گوئیا ناله ی زهرا رسد از دور بگوش            کین چنین دست وتن شمر دغا می لرزد

خبر مرگ حسین آمده بر سوی حرم               زین خبر قلب عزیزان خدا می لرزد

ذوالجناح شه دین غرقه بخون ، شیهه زنان          بس که خورده به تنش تیر جفا می لرزد

اسب بی صاحب شه چون به در خیمه رسید         سر وپا ، دخترشاه شهدا می لرزد

سر نورانی شه را چو سر نیزه بدید               زینب غمزده با شور ونوا می لرزد

ظالمی سنگ به پیشانی آن سرور زد            که از آن واقعه  قلب اسرا می لرزد

(محسن کرببلایی) زغم شاه شهید              دلش از واقعه ی کرببلا می لرزد *

*-به نقل از ارمغان کربلا -ص 217 -اثرطبع نادعلی کربلایی -موسسه مطبوعاتی خزر-تهران

--------شمس کربلا -------------

شمس اقلیم امامت برزمین افتاده است          خاتم پیغمبران  را خوش نگین افتاده است

نور چشم فاطمه، نوباوه ی خیرالبشر           از جفای مشرکین از صدر زین افاده است

چشم هفتادودو ملت بر دووهفتاد اوست          مات چشم عالمی براین زمین افتاده است

داد در راه خدا شش ماهه سربازی حسین        در شهادت قرعه بر آن نازنین افتاده است

در کنار علقمه ، ماه بنی هاشم فتاد             لرزه ازاین وقعه بر ارکان دین افتاده است

در میان خاک وخون شد جسم اکبر غرقه ور     تاج فرق نوجوانان این چنین افتاده است

گفت :زینب قافله سالار ما یک دم ببین          آتش اندر خیمه گاه عابدین افتاده است

کودکان پروانه وش برگرد شمع زینبند          لیک زیر خار طفلی مه جبین افتاده است

ای صبا برگو بزینب کودک دیگرکجاست       می نداند در کجا آن بی قرین افتاده است

سوی قربانگاه گریانرفت ، گفتا : ای خدا       یادگار مادرم بین بی معین افتاده است

گفت ای سالار من !زینب بود در جستجو       در کجا آن طفل گم گشته ، غمین  افتاده است

ناگهان دیدی بروی سینه ی شاه شهید         کودکی بی جان به احوالحزین افتاده است

(آهی) آن کودک بروی سینه ی شه جان سپرد   از غمش زینب بخاک اندوهگین افتاده است*

*-دیوان علی آهی -جلد دوم -ص 166 -167-انتشاراتخزر -تهران    -----------

-----دختر غمدیده -زبان حال حضرت سکینه علیها السلام------

ای پدر من در عزایت خاک بر سر میکنم         گریه ها در ماتمت ای پور حیدر می کنم

پیکر صد چاک اکبر اوفتاده بر زمین           از فراقش روزوشب من اکبر اکبر می کنم

داده ای در راه حق شش ماهه سربازی پدر      گریه بر مظلومی شهزاده اصغر می کنم

عمه ام را میزنند این قوم باکعب وسنان         زین الم ای جان بابا تیره معجر می کنم

از سردردانه ات بنگر که معجربرده اند         ناله ها از ظلم این قوم ستمگر می کنم

جان بابا آتش اندر خیمه ها افکنده اند           بین چها باشعله ی پرسوز اخگر می کنم

عابدین در خیمه گاهسوخته افتاده است           من پرستاری برآن بیمار مضطرمی کنم

دامن طفلان تو آتش گرفته ای پدر            من زدامان یتیمان خامش آذر می کنم

دوش دردامان پر مهر تو بودی جای من       امشب اندر خیمه های سوخته سر می کنم

پرتو خورشید بر جسم تو می تابد پدر!       من علاجش را به موی سایه گستر میکنم

نسیت مرهم ای پدر تابر جراحاتت نهم       اشک خود را داروی این زخم پیکر می کنم

معجری بر سر ندارم تا کفن پوشم تورا     زین سبب رخساره از خون جگرتر میکنم

تازیانه بر سر من ای نستم کاران زنند     شکوه ی این قوم را بر حی  داورمی کنم  

ای پدر سیلی زند بر صورتم  شمر لعین    از جفایش رو سوی قبر پیمبر می کنم

دختر شاه حجازم من ، اسیری میروم       بار الا ها زین مصیبت خاک بر سر می کنم

گفت :(آهی)زآه دل سازم رخ گردون سیاه     یاد چون از محنت آن ناز پرور می کنم  *

*-دیوان علی آهی -جلد دوم-ص 169-170-انتشارات خزر -تهران