علی اکبر امام حسین (ع)

حضرت علی اکبر:ای نام توشد ورد زبانم  علی اکبر          داغ توزده شعله بجانم علی اکبر      بر جانب میدان روی ای نور دودیده           رفته زکفم تاب وتوانم علی اکبر           ترسم که تنت پاره شود ازدم شمشیر         از تیغ ستم سرو روانم علی اکبر             چون شمع بسوزد جگرم آب شود آب          تا زنده دراین دار جهانم علی اکبر       یک دشت پر از لشکر خونخوار وتو تنها           کی بود چنین صحنه گمانم علی اکبر          خواهم که زبانم بگذارم بدهانت          افسوس که خشکیده زبانم علی اکبر         صبری که زنم شانه بزلفان نکویت           با آه دل واشک روانم علی اکبر           صیاد ستمگر بکمین از پی قتلت            بر گرد ببین قد کمانم علی اکبر           از داغ تو خواهم که کنم ناله وافغان          ترسم ندهد گریه امانم علی اکبر            آورده ام از بهر تو قرآن که بگیرم           بالای سرت تازه جوانم علی اکبر          ویرانه کنم بعد تو کاشانه ی دشمن            با ناله وبا سوز فغانم علی اکبر         گرکشته شوی از المت (کرببلایی)      با نوحه زند شعله بجانم علی اکبر       ترسم که تنت بیکفن افتد به بیابان        کن صبر کفن بر تو رسانم علی اکبر

نقل از شکوفه های غم -جلد دوم - صص ۱۴۰-۱۴۱- نادعلی کربلایی-انتشارات خزر